Szirin (2008)

Inaczej niż w nauce, w sztuce powodzenie eksperymentu wymaga przede wszystkim dobrej woli "królików doświadczalnych". U weterana Abbasa Kiarostamiego 114 aktorek w różnym wieku ogląda adaptację XII-wiecznego poematu Khosrow i Shirin. Jest wśród nich Juliette Binoche, która w symboliczny sposób łączy konkretny seans z uniwersalną ideą kinowego spektaklu. Kamera przygląda się twarzom kobiet, rejestruje drobne drgania mięśni, otwarte usta, zaszklone oczy i policzki żłobione strumykami łez. Zakorzeniona w perskiej tradycji historia zostaje przepisana po raz wtóry, zaciera się granica między narracją ekranową a wewnętrzną, prywatną. Autor Smaku wiśni wychodzi poza oczywistość, że filmy nie tylko opowiadają o nas, ale są również za naszym pośrednictwem opowiadane. Niespodziewanie zabiera głos w odwiecznej dyskusji na temat opozycji emocji i intelektu. Przy pomocy wykoncypowanej, "chłodnej" formy, dociera do stanów, wywoływanych przez transgresyjną moc kina. Jego eksperyment się udaje. Stan jego "królików" jest stabilny. Do rzeczywistości powrócą bogatsze i piękniejsze. (ENH9)