Obsada:
-
Sam Rumbelow
Method Acting Teacher
-
Asheq Akhtar
Himself
-
Lesley Robinson
Herself
-
Dave Austin
Himself
-
James Baron
Himself
-
Lian Stewart
Herself
-
Simon Manley
Himself
-
Jerome Prince
Himself
-
Tim Woodward
King Lear
-
Arabella Arnott
Pregnant Woman
-
Stephen Hawksby
Arthur
-
Leonardo Russo
Middle Class Boy
-
Helen Coverdale
Stepmother
-
Andrew Husband
Middle Class Husband
-
Angela Stephenson
Middle Class Wife
-
Adam Bird
Bully
-
Martin Forsyth
Bully
-
David Harbison
Bully
-
Michael Laing
Bully
-
Mike Martin
Bully
-
Davey Simmons
Bully
-
Daniel Spiller
Bully
-
Dave Watson
Bully
-
Ali Pritchard
Brother 1
-
Jacob Anderton
Brother 2
Wyróżniona recenzja:
Self Made
Data:
Poruszająco emocjonalna rzecz, wwiercająca się w serce. Metoda Stanisławskiego zastosowana wobec ludzi z ulicy wydaje się drastyczna, ale efekty są absolutnie oczyszczające - również widza. Chyba trudno o film bardziej bezpośrednio mówiący o ludzkich emocjach. Chyba jak dotąd dla mnie film festiwalu.
Ej to niesprawiedliwe, że zaczynasz oceniać wysoko filmy w dzień, w który wyjechałem!
Bardzo przepraszam w imieniu Romana Gutka!
Rozumiem warsztaty aktorskie dla ludzi z ulicy jako "projekt artystyczny". Przemawia do mnie pokazanie jak wydobyć z człowieka emocje i pomóc mu się otworzyć, być lepszym. Jest tylko jedno ale: dziwnie ogląda mi się film, który wygląda jak połączenie terapii grupowej z czymś co przypomina pranie mózgu w wykonaniu szalonego naukowca. Dodatkowo sceneria pogłębia te odczucia. Uważam też, że nawet sztuka nie usprawiedliwia przełamywania pewnych tabu jak początkowa scena i jej późniejsze rozwinięcie.
W "Self Made" nie ma miejsca żadne pranie mózgu. Owszem, można mieć wątpliwości, czy nie posunięto się za daleko i nie skrzywdzono uczestników zamiast im pomóc (sam wyraziłem tę wątpliwość podczas Q&A; po seansie, ale odpowiedź trenera do mnie przemówiła - wierzę, że faktycznie troskliwie opiekowali się tymi ludźmi, bo z materiału filmowego rzeczywiście uderza głęboki humanizm i czułość tego faceta), natomiast nie ma tu żadnego fałszu, a przede wszystkim: na żadnym etapie nikt im nic nie wmusza - a bez wmuszania nie ma "prania mózgu". Facet pomaga im przyznać się do tego, co siedzi w nich gdzieś głęboko - i to jest największa zaleta tego filmu (czy raczej, faktycznie, projektu artystycznego). Ogólnie była to jedna z najlepszych rzeczy, jakie widziałem na tegorocznym NH. W gruncie rzeczy: niesamowicie uniwersalna, bo trudno o prawdziwsze i bardziej ludzie emocje.
Może trochę źle się wyraziłem. Obserwowanie ludzi zamkniętych w starym, odrapanym magazynie, gdzie w jednej ze scen dorosły facet zaczyna płakać pod wpływem słów prowadzącego skojarzyło mi się z "praniem mózgu". Było to tylko i wyłącznie skojarzenie. Mimo tego jestem w pełni świadomy ilości ciepła i życzliwości trenera, które widać w scenach pokazujących jego reakcje wobec uczestników, gdy zadania wymknęły się nieco spod kontroli.
Nie wiem jak Negrin, bo ja chętnie zobaczyłbym pełną 4 godzinną wersję o której wspomniano na moim Q&A.; Jestem po prostu ciekaw innych scen ćwiczebnych i ostatecznych.