Obsada:
-
Ling Bai
Mei
-
Pauline Lau
Li's Maid
-
Tony Leung Ka Fai
Lee
-
Meme Tian
Connie
-
Miriam Yeung Chin Wah
Ching
-
Sum-Yeung Wong
Old Hairdresser
-
Kam-Mui Fung
Vomiting Woman
-
Wai-Man Wu
Nurse
-
Chak-Man Ho
Wang
-
Miki Yeung
Kate
-
So-Fun Wong
Kate's Mother
-
Kai-Piu Yau
Gynaecologist
-
Byung-hun Lee
Director
-
Won-hie Lim
Stranger
-
Hye-jeong Kang
Director's Wife
-
Dae-yeon Lee
Actor in School Girl Uniform
-
Gene Woo Park
Assistant Director
-
Mi Mi Lee
Kyung-Ah
-
Gyu-sik Kim
Old Man Mannequin
-
Jung-ah Yum
Vampire Actress
-
Kyoko Hasegawa
Kyoko
-
Atsuro Watabe
Yoshii / Higata
-
Mai Suzuki
Kyoko
-
Yuu Suzuki
Shoko
-
Mitsuru Akaboshi
Circus Member
-
Lee Jun Goo
Znakomity dobór reżyserów - poziom wszystkich trzech nowel, także wizualny, jest niezmiennie wysoki. Normalny widz zapewne uzna ten film za chory. Dla miłośnika horrorów może być z kolei za dużo groteski, zwłaszcza u Parka. Najbardziej klasyczny i grzeczny jest tu - niespodzianka - Takashi Miike. Naprawdę nie wiem, komu poza mną może się "Sam gang yi" spodobać. Mogę polecić, jeśli jesteś Esme, a jeśli nie - oglądasz na własne ryzyko.
Mnie się podobało. Ekstremum Parka zdecydowanie było najlbardziej odjechane, ale też najbardziej mi podpasowało. No i kiedy utalentowany i odnoszący sukcesy reżyser robi taki film o utalentowanym i odnoszącym sukcesy reżyserze...
Pierożki podawane przez Bai Ling też mocno na plus, to było tak wstrętne, że aż słodkie. Tylko nowelka Miike jakoś mi tam zgrzytała, chociaż chyba wyglądała najlepiej, z tego co pamiętam.
Cieszę się, że znalazłam pobratymca :)
Nowela Parka jest faktycznie świetna - jest mnóstwo ironii (w tym, jak słusznie piszesz, auto) i masa scen typu WTF, przy których nie wiadomo, czy powinno się śmiać, czy być przestraszonym. Z tymi właśnie elementami Park przesadził w "Pragnieniu", ale tutaj zagrały znakomicie.
Pierożki według mnie dało się oglądać tylko dzięki bardzo zręcznej rezyserii - Chan trochę ten temat odrealnił, doprawił groteską, zrównoważył muzyką niektóre trudne sceny. Na pewno pomogły też subtelne zdjęcia Christophera Doyle. Momentami balansował na granicy, ale nigdy nie przekroczył.
Ekstremum Miike jest chyba najsłabsze, chyba niezupełnie się udało z repetytywną strukturą, ale faktycznie najładniejsze, i według mnie najbardziej nastrojowe.