Rosencrantz i Guildenstern nie żyją (1990)

Rosencrantz & Guildenstern Are Dead

Reżyseria: Tom Stoppard

Historia Hamleta widziana z perspektywy Rosencrantza i Guildensterna, stanowiących główny obiekt zainteresowania tej pełnej absurdalnych dialogów i specyficznego poczucia humoru opowieści. Rosencrantz i Guildenstern, uczestniczą co prawda w tym co się dzieje, jednak niewiele potrafią z tego zrozumieć...

Obsada:

Gary Oldman Rosencrantz
Tim Roth Guildenstern
Richard Dreyfuss The Player
Livio Badurina Tragedian

Tomislav Maretic Tragedian
Mare Mlacnik Tragedian
Serge Soric Tragedian
Mladen Vasary Tragedian
Zeljko Vukmirica Tragedian
Branko Zavrsan Tragedian
Joanna Roth Ophelia
Iain Glen Hamlet
Donald Sumpter Claudius
Joanna Miles Gertrude
Ljubo Zecevic Osric
Ian Richardson Polonius
Sven Medvesek Laertes
Vili Matula Horatio
John Burgess Ambassador from England

Pełna obsada

Zwiastun:

Wyróżniona recenzja:

Rosencrantz i Guilderstetn nie żyją!

Ocena recenzenta: 10/10

Kim są Rosencrantz i Guilderstern? Świat o nich nie pamięta. To dwie postacie, które pojawiają się w Szekspirowskim dramacie i znikają w nie do końca wyjaśnionych okolicznościach. Nikt nie przywiązuje do nich żadnej wagi. Nawet oni sami nie wiedzą, który z nich to Rosencrantz, a który to Guilderstern. Jakie pomysły mogły narodzić się w ich głowach? Jakie ciekawe wnioski mogli ...

Autor: uniq

Data: 30.06.2011

opinie
oceny

"Rosencrantz & Guildenstern Are Dead", to nie adaptacja Hamleta. Tom Stoppard stworzył coś o wiele cenniejszego - wykorzystał Hamleta jako fundament nowego dramatu. Zadaje celne pytania i równie celnie na nie odpowiada. W zagubionych bohaterach przy odrobinie dobrej woli odnajdziemy nas samych, a więc dowiemy się także czegoś o sobie. Warto zobaczyć.

Kurczę, nawet po ćwierć wieku nadal ryje berecik! Nie znam niczego podobnego - taki teatr w filmie (i jeszcze głębiej momentami - teatrocepcja!), który tworzy zupełnie własny świat. Początek jeszcze jest dość nużący, ale kiedy widać, że reżyser nie bawi się z nami w pusty postmodernizm, a i bezcelowa błądzenie zbliża się do bezcelowego końca, przechodzą ciarki. Świetne role, świetne uniwersum (Hamlet w teatrze absurdu), spora doza humoru, który jest dość wisielczy, ale też po prostu absurdalny i nawet slapstickowy. No i wielka medytacja nad ludzkim losem oraz nad siłą sztuki: nie na smutno, ale raczej - poruszająco. Nie należy specjalnie się przejmować dialogami, które tryskają jak fontanny. To właściwie część scenografii, w której zawieszona jest krucha i w sumie trzeciorzędna egzystencja naszych bohaterów. Słowa nie są w stanie jej do końca oddać.