Białe szaleństwo to prosta historia, może nawet prostsza od tej, którą swego czasu opowiedział David Lynch. Jomar ma depresję. Kiedyś był zawodowym narciarzem, miał żonę i dziecko, dziś już nic z dawnego życia mu nie zostało. Bohater filmu Langlo, jeśli tylko może, nie rusza się ze swojego łóżka. Je w nim, pali skręty, pije wódkę, ogląda programy o niebezpiecznych tunelach wykutych w skale. Na "wyspie", na której żyje, czasem również pracuje - sprzedaje bilety na narciarski wyciąg, którym się opiekuje.
Wszystko się zmienia, gdy Jomar dowiaduje się, że gdzieś na północy żyje prawdopodobnie jego syn. Potem jeszcze tylko wybucha pożar i już ojciec w depresji może ruszyć w drogę. Jedzie po bezdrożach, przez śnieg, najpierw skuterem, potem saniami. To, co mu się przydarza po drodze, przypomina film wyreżyserowany przez zespół Jarmusch / Kaurismaki.
Norweski reżyser w swoim debiutanckim filmie miesza tragizm, absurdalny humor i melancholię, jednak cały czas stara się zachować kamienną twarz. Więcej tu niedopowiedzeń niż łatwo przyswajalnych mądrości, więcej otwartych ścieżek niż tych, które prowadzą do z góry wiadomego celu. Białe szaleństwo czerpie wyraźnie z tradycji kina drogi, tej najlepszej. (ENH)
Anders Baasmo Christiansen
Jomar Henriksen
Tommy Almenning
Table tennis player
Też miałem skojarzenie ze "Straight story", ale to jednak zupełnie inny film. Nie chodzi tu chyba o wybaczenie, a bardziej o "odnalezienie siebie". Przyjemnie się ogląda i jest zabawny w swoim skandynawskim słodko-gorzkim stylu. Nie powala jednak zupełnie, a porównania do Jarmuscha i Lyncha są chyba jednak przesadzone.
Chyba najsłabszy jak dotąd film festiwalowy. W momentach gdy cała sala wybuchała śmiechem ja z niedowierzaniem kręciłam głową. Zdecydowanie nie mój klimat (za zimno ;).
Sprawdzony schemat nadal działa: mniej lub bardziej osobliwy bohater przemieszcza się z punktu A do punktu B, po drodze napotykając mniej lub bardziej osobliwych ludzi i wchodząc z nimi w mniej lub bardziej osobliwe interakcje. Wszystko w charakterystycznym dla kina skandynawskiego klimacie. Przyjemne.
Kolejny film o pokręconym kolesiu, który wyrusza w podróż, aby odnaleźć coś ważnego w swoim życiu. Tyle że ja nie dowiedziałem się czego szukał i dlaczego. Klimat jest - owszem, ale ceniłem Skandynawów za pewną klarowność. W jednej ze scen Jomar prosi o ponowne przyjęcie go na oddział psychiatryczny. Po obejrzeniu całości wydaje mi się, że takie wyjście byłoby dla niego najlepsze. Brakło mi przesłania czy choćby inspiracji dla refleksji.
I tak oceniłeś wysoko. Dla mnie to film bez pomysłu. Z kilkoma fajnymi dowcipami, kilkoma kiepskimi (jak większość tekstów jakie padają w domu tego kolesia co się boi ananasów) i niczym co by usprawiedliwiło stworzenie tego dzieła. Ogląda się przyjemnie, ale nic nie pozostaje.
Zgadzam się z Tobą. Ten film to zlepek fajnych scen, których nic istotnego nie łączy, czyli bez pomysłu czy idei, będącej spoiwem. 7 daję filmom, które obejrzałem z przyjemnością, ale nic wielkiego po nich we mnie nie pozostało.
Sympatyczny film... ale chyba rzeczywiście coś jest nie tak, jeśli najciekawsze są wątki i postaci poboczne, a główny bohater i jego problemy obchodzą nas mało.
Nie miałam co prawda skojarzeń z "Prostą historią", ale opowiedziana historia JEST prosta. I niestety powierzchownie pokazana. Podpisuję się pod michukiem. :)