Bohaterowie ześlizgują się z niemal pionowej skarpy, taszcząc obleczone w prześcieradło, bezwładne ciało. Rytm ruchom – raz płynnym, raz połamanym, niczym w choreografii Piny Bausch – wybija dzika, przesadna muzyka. Okrężną trasą zmierzają w stronę morza, choć nie ono wydaje się ich ostatecznym celem. A im dłużej towarzyszymy bohaterom w tej podróży, tym bardziej utwierdzamy się w przekonaniu, że celu prawdopodobnie nie ma. (nowehoryzonty.pl)
