Rybak Manzo jest człowiekiem o niewyparzonej gębie. Dobija czterdziestki, ale nadal nie ma żony ani dziewczyny. Może nawet nigdy nie miał dziewczyny. Gdy w wioskowej knajpie zorganizowano wieczór randek, rybak postanawia spróbować szczęścia. Wygląda jednak na to, że niebiosa postanowiły inaczej. W swojej własnej szafie Manzo znajduje kobietę z dzieckiem… Nakręcony w niezwykle oryginalnym wizualnie stylu film, w którym szary realizm w naturalny sposób przeplata się z pełną koloru nostalgią. Pełna humoru historia, której sedno kryje się w szczegółach, małych odstępstwach od codziennej rutyny. Reżyser śmieje się razem ze swymi bohaterami, ale nie śmieje się z nich. [WFF]
Nie mogę się za bardzo doszukać tego "niezwykle oryginalnego wizualnego stylu" (wybrałam się na ten film, aby napaść oczy), ale i tak był to satysfakcjonujący seans. "Mroczna przystań" jest zabawna w niezmiernie sympatyczny sposób, a kiedy pojawiają się tony dramatyczne, budzą szczere uczucia litości i smutku. Do tego polski przekład jest wyśmienity. Śmiało polecam.