Thami pracuje jako statysta w zagranicznych filmach kręconych w jego wiosce, położonej niedaleko Warzazat. Tam też poznaje znanego reżysera Pasoliniego. Zaprzyjaźnia się z nim podczas kręcenia „Króla Edypa” w 1966 roku. Czterdzieści lat później do wioski przybywa włoska ekipa filmowa. Choć Thami wie od przyjaciela, że Pasolini zmarł dawno temu jednak nie jest w stanie sie z tym pogodzić.
Lekki komizm z domieszką absurdu i szczyptą dramatu umoczony w sosie miłości do kinematografii. Podany do stołu wraz z porządną wiekową butelką muzułmańskości. A jeśli pozostały wątpliwości czy go zobaczyć, to zawsze warto znać przewodni motyw filmu: "Jeśli da nam to pieniądze, będziemy po stronie komunizmu." (opis dystrybutora)
Pomimo tego, że film przepełniony jest ciężkim nastrojem oczekiwania zmieszanym z rezygnacją, pokusiłbym się o nazwanie go komediodramatem. Przypuszczam nawet, że muzułmańska publiczność kilkakrotnie co najmniej pękała ze śmiechu. Film piętnuje groteskowość powierzchownej religijności, moralności i męskiej dumy. Bohaterowie - wiejska społeczność - kuszeni łatwym zarobkiem przy filmie kręconym w ich wsi porzucają wszystkie zajęcia, by koczować nieopodal planu filmowego.