Tytułowy araf to islamski odpowiednik judaistycznego szeolu, miejsca pobytu zmarłych pozbawionych wszelkiej radości istnienia i życia. W filmie Yeşimy Ustaoğlu taką przestrzenią jest prowincja współczesnej Turcji, rozdarta pomiędzy tradycją i nowoczesnością. Pracy tutaj szuka się już z wykorzystaniem internetu, ale o kolejach życia uczuciowego wciąż decyduje konserwatywna rodzina. Główni bohaterowie, Zehra i Olgun, spróbują jednak stanowić sami o sobie. Ale czy w ich świecie jest to w ogóle możliwe? Ustaoğlu z typową dla współczesnego kina tureckiego oszczędnością środków wyrazu na to pytanie udziela radykalnej odpowiedzi. Pesymizm jej obrazu podkreśla przejmujący i odważny – jak na islamski krąg kulturowy – naturalizm, nadający temu cichemu dramatowi wielkich emocji. (NH)
Neslihan Atagül
Zehra
Nihal Yalcin
Derya
Yesim Ustaoglu lubi kręcić, pięknie sfotografowane, opowieści o tureckiej prowincji (Puszka Pandory, Podróż ku słońcu). W tym filmie zaczyna się podobnie, dziewczyna, chłopak, prowincja, marzenia o lepszym świecie... Ale w pewnym momencie film zmienia nieco wydźwięk, dotyka trudnego, bolesnego problemu i ilustruje go bardzo mocną, chwytającą za gardło i dla większości pewnie trudną w odbiorze sceną. Sceną potrzebną, pokazującą jak trudno jest żyć młodym dziewczynom w kraju "pomiędzy" (lepszy z dwóch tytułów, pod którymi film figurował w materiałach NH). Bo Turcja jest właśnie takim krajem, pomiędzy Azją a Europą, pomiędzy tradycją, a nowoczesnością...