Amalgamat (1974)

Dywizjonizm (a później puentylizm) jest techniką malowania plamami czystych barw, które mieszając się na siatkówce patrzącego oka, tworzą kolory uzupełniające. Pełne światła XIX-wieczne malarstwo impresjonistów i postimpresjonistów opiera się, tak jak kino, na niedoskonałości ludzkiego wzroku. Amalgamat to kolejny krok Wernera Nekesa w stronę ukazania malarskich możliwości filmowego medium. Realizacja postulatu Louisa Delluca o filmie jako malarstwie światłem. W czterech krótkich metrażach – Supeł, Sieć, Tekstura i Splot (Knoten, Gewebe, Textur, Geflesht) – niemiecki reżyser kreuje filmowe obrazy, które poprzez eksperymenty z taśmą, techniczne i montażowe zabiegi odwołują się do malarstwa, jednocześnie zgłębiając czynnik właściwy dla kina, czyli ruch. W pierwszej części pokazana na stopklatkach i w zwolnionym tempie scena każe zastanowić się, czy iluzję ruchu wywołują migoczące punkty, czy rzeczywisty ruch taśmy filmowej. Wielokrotne ekspozycje i zapętlenia w ukazujących ciała modelek Sieci i Teksturze uabstrakcyjniają obraz i zwracają uwagę na grę świateł. Na końcu reżyser powraca do puentylizmu, by w serii różnorodnych ujęć (krajobrazowych i figuralnych) w pełni rozwinąć ideę filmowego malarstwa, dając widzowi nowe doznania wizualne. (nowehoryzonty.pl)